بانگی زدند بر همه؛ یا صبر و یا صبور            آتش رسـیـد بر در خـانـه؛ بلا به دور
انگـار واژه‌ها هـمـگی جان گرفـتـه‌اند            گویا دمیده‌اند در این شهر، نفخ صور

پشت در شکسته چهـل مرد جـنگی و            آنسو بزرگ بانوی دین، یک زن غیور
آتش زبـانه می‌کـشـد و شـعـلـه می‌زند            بر چهره‌ای که برده جلالت ز روی حور
اینجا مـدیـنـه است الـهـی که بشـکـنـد            دستی که رفت سمت در و فاطمه به زور

شد آسمان به روی سر مرتضی خراب

صبـری دهـد خـدا به دل زار بوتراب

چشمی به هم زدند و فضا غرق دود بود            چـشم عـلـی و آل عـلـی مثل رود بود
تاحـمـله‌ور شـدند به آن جایـگـاه وحی            گلبرگ یاس بود که رنگش کـبود بود
این حیدراست نقش زمین یا که همسرش            در کارزار جنگ، چه وقت سجود بود
هم تازیـانه بود و غـلاف و لـگـد ولی            میخی به فکر نخ کـشی تار و پود بود
محسن که سقط شد همه جا سوت و کور شد            آهی کـشـید فـاطـمـه و گـفت زود بود

فـضه بـیـا مـدیـنـه شد آوار بر سـرش

ای کاش بود موقع این حمل، مـادرش